Broome

Dinsdag 28 juni ’16
@Gerri & Jim, ja helaas waren alle citroenen al geplukt, maar het blad van die bomen geurt heerlijk naar citroen, lekker fris om tussen je kleding te leggen
Zondag, maandag en vandaag een rij-dag gehad, we zijn nu in Broome aangekomen en staan op het Broome Caravanpark zeer bekend bij Gerri & Jim & Nic & Gill, een rustig park aan de rand van Broome, buiten het drukke gebeuren maar slechts ca 5km van de stad. Morgen gaan we naar Willie Creek Pearl Farm, (ik ben nu eenmaal gek op parels, maar ik zal me echt inhouden) én we hebben de grote dagtour naar de Horizontall Falls geboekt, dat gaan we zaterdag doen. Eerder was geen optie gezien de getijden van de zee. Wordt vervolgd.

Woensdag 29 juni ’16
Wij stonden heel braaf om 11.15 aan de ingang van de camping te wachten op de bus die ons naar Willie Creek Pearl Farm zou brengen, we zouden om 11.20 uur gehaald worden, het werd 11.30 ja de bus kan wat vertraging hebben, het werd later en later dus om 11.45 maar eens naar het kantoor van de camping gelopen en gevraagd of ze even konden bellen waar de bus bleef, lang verhaal kort gemaakt de dame die de reservering had aangenomen, had niet voor woensdag maar voor donderdag de boeking gemaakt. Gelukkig hadden we voor donderdag nog geen excursie geboekt dus was het niet zo’n probleem om dan maar donderdag te gaan, en een middagje zwembad, wat hier gigantisch groot is met een aparte 20 mtr lange baan voor de mensen die graag een baantje trekken zonder zich druk te hoeven maken om spelende kinderen etc., Het weer is overigens heerlijk, stralende zon, droge lucht geen last van benauwdheid en zo rond de 28 a 30 graden met een heerlijk briesje, al met al prima om te doen.

Donderdag 30 juni ‘16
Dit keer werden we wel keurig op tijd opgehaald en naar de Pearl Farm gebracht, het eerste stuk weg is nog geasfalteerd, maar daarna echt rode “dirtroad”, het laatste stuk naar de farm ( ja zo noemen ze hier kwekerijen, of het nu een viskwekerij en in dit geval een parelkwekerij is of boerderijen zoals wij ze kennen dat heet allemaal farm, behalve hele grote runder fokkerijen die heten dan weer cattle stations)
Het laatste stuk ging over de zoutpannen op het grondgebied van Willie Creek, We hebben eerst uitleg gekregen over de gigantisch grote oesters die hier thuishoren, en hoe die dan bewerkt worden zodat ze parels gaan vormen. Het duurt ca 2 jaar voordat er een redelijke parel geoogst kan worden, daarna kan dezelfde oester nog 2 maal “bewerkt” worden. De “bevruchte” oesters worden in een soort van kooien ( net een visklem voor een bbq) gedaan en dan op een diepte van 2 mtr afgezonken. Ze moeten in het warme seizoen, (het regen seizoen) om de 6 weken schoongemaakt worden omdat anders algen en andere parasieten de oester kan aantasten. Dat schoonmaken wordt op speciale boten gedaan en ze gaan door een soort van lopende band waar ze onder hoge druk met zoutwater gespoeld worden, zijn ze ernstig vervuilt dan wordt handmatig de buitenkant van de oester schoongemaakt met een soort van botte bijtel. Dit werk wordt heel vaak door backpackers gedaan, die gaan naar het grote “Marine station” 14 dagen op en 14 dagen af en ze verdienen ca 800 tot 1000 dollar per week en ze kunnen op die boot niets uitgeven, dus daarna kunnen ze weer met geld op zak verder trekken. In de baai, waar we in rondgevaren hebben, ligt ook zo’n schoonmaakboot en een aantal lange lijnen waar zo’n 60 tot 80 “kooien” waar 8 oesters per kooi in zitten. Overigens zitten er wel zoutwater krokodillen in deze baai, we hebben er 1 gezien die half onder water lag, maar te ver weg voor een foto. De lunch was overheerlijk, Dolf had een perfecte Barramundi op de huid gebakken en ik 2 kip souvlaki spiezen met super lekkere stukken paprika, zucchini ui en een super lekkere verse gemengde salade, het glas witte wijn dat erbij geserveerd werd was perfect, maar deze excursie kan wel geplaatst worden in de categorie “” tourist trap”” zoals Jaap en Leo dat zo mooi noemen  .

Vrijdag 1 juli ’16
We hebben voor vandaag een middag sunset eco tour geboekt waar we hopen de bijzondere “”SNUBFIN”” dolfijnen te spotten en als we heel veel geluk hebben zien we misschien de eerste “Whale’s” de walvissen zijn laat dit jaar maar ze kunnen nu elke dag arriveren om hun jongen te werpen in de warme wateren voor de kust van West Australie. Om 13.40 uur werden we opgehaald bij het informatiecentrum op 3 km afstand van de camping, nadat er nog een aantal mensen opgehaald werden zijn we naar Entrance Point gereden bij Roebuck Bay waar we met een hele bijzondere tender (een amfibie voertuig) naar de boot werden gevaren een zeil-catamaran, helaas niet gezeild maar heel rustig op de motor gevaren, dan kan de schipper gemakkelijke manoeuvreren om de dolfijnen te volgen of om naar ze toe te varen. We waren weer met een klein groepje mensen, we waren nog maar net onderweg, de tender was nog niet eens aan de boei vastgelegd of we zagen de eerste “bottlenose” dolfijnen al, 2 koeien met een kalf en een mannetje. Ze bleven maar, nieuwsgierig als ze zijn, steeds naar de boot toe komen en weer weg zwemmen, we hebben ook in de verte een behoorlijk aantal snubfin dolfijnen gezien, maar deze zijn veel schuwer en niet van die uitslovers als bottlenose dolfijnen. Ik heb zelfs een zeeslang gezien en een enorme schildpad die recht voor de boot opdook en zich echt te pletter schrok van dat grote ding (de boot dus) dat recht op hem afkwam, dus gelijk is hij als een haas weer onder water gedoken. Het was een heerlijke namiddag op het water met uiteraard weer een prachtige zonsondergang.

Zaterdag 2 juli ‘16
Om 4 uur liep de wekker af want om 5.15 werden we gehaald voor de trip naar de Horizontal Falls, we zijn eerst weer met een watervliegtuig, ook dit keer een Cesna Caravan, vanaf het vliegveld van Broome naar Talbot Bay gevlogen en op zee geland. In Talbot Bay ligt de grote ponton ( tevens een houseboat/hotel waar je kunt overnachten). Wat een perfecte organisatie is dat, zodra het vliegtuig geland is en heeft aangelegd aan de ponton krijg dit vliegtuig zijn eigen groep bemanning, die de rest van de ochtend voor je zorgen, dus een skipper voor de raft en Jet Stream, dames die het eten ( in ons geval ontbijt) verzorgen etc. Vanwege de opkomende tij zijn we eerst, nadat we allemaal een zwemvest aankregen, met de supersnelle 900 pk Jet Stream door de falls heen gevaren, eerst een paar keer heen en terug via de brede fall (15 mtr ) en daarna nog een aantal keren door de smalle 7mtr doorgang gegaan, dat was echt spectaculair, wat een kracht zit er in die stroming, dit was zo super gaaf om te doen. Even uitleggen, in tegenstelling tot een normale waterval die verticaal is, zijn dit horizontale watervallen, wij zouden het stroomversnellingen noemen, maar bij hoogtij is het hoogte verschil ruim 7 mtr en kan, in het regenseizoen, naar 10 mtr gaan. Het zeewater wat door smalle doorgangen geperst wordt in de achterliggende baaien heeft dus een heel groot verval, vandaar de naam Horizontal Falls. Na het ontbijt zijn we aan boord gegaan van de raft om eerst door de andere baaien te varen, er is een baai die cycloon bay genoemd wordt en daar ligt permanent een oude houseboat dat wordt nu gebruikt voor de bemanning die op de ponton werken (12 dagen op en 12 dagen af). Cycloon bay is een baai waar al van oudsher de boten naar toe vluchten als er een cycloon op komst is, hij wordt aan alle kanten beschermd door hoge rotsen en omdat hij grillig en bochtig gevormd is, is ook de zeekant beschermd door rotsen, je kunt daar dus veilig ankeren en de cycloon uitzitten. Daarna zijn we nog een stuk of 6 keer met de raft heen en weer gegaan over de Falls.
Terug aan boord was het tijd om de haaien te voeren, en kon je als je dat wilde in de haaienkooi dit voeren van dicht bij in het water zien. De jongen die de haaien ging voeren vertelde dat dit grote zcamandhaaien waren en die in tegenstelling tot ander haaien, die moeten altijd blijven zwemmen, op de bodem of op rotsen gaan liggen en als ze dan via de tentakels aan hun bek trilling opvangen van een voorbij zwemmende vis en razend snel toehappen. We zagen dat hij rustig bovenop de kop van een haai zijn hand kon leggen, maar zodra hij tegen de voorkant van zijn bek met een stukje vis tikte die haai met een enorme snap het stukje vis weg griste. Hij vertelde ook dat het echt wilde haaien zijn, ze kunnen komen of weg blijven, ze krijgen maar heel weinig vis omdat ze zelf moeten blijven jagen. Immers het seizoen is maar maximaal 5 maanden, dan wordt het te heet en komen de regens en cyclonen en als die haaien niet meer zelf zouden jagen dan zouden ze naar de ponton blijven komen en doodgaan van de honger.

De terugvlucht was op lage hoogte over de prachtige Buccaneer Archipel, alle eilanden zijn totaal onbewoond, er is mooi koraal maar gezien het grote aantal haaien én zoutwaterkrokodillen is er geen tourisme mogelijk. Geland op de on-geasfalteerde (dus gewoon op een gladgestreken stuk rode aarde) landingsbaan van Cape Leveque, waar de 4x4 bus eerst de vliegtuigen weer van brandstof voorzag en daarna ons naar het restaurant bracht voor de lunch. Na de lunch zijn we naar de baai van Cape Leveque gereden, en nu moeten jullie dit niet verkeerd opnemen, maar Dolf en ik zeiden tegen elkaar jeetje dan zit je nu aan de andere kant van de wereld en je staat op een strand te kijken naar het witte zand en de rode zandstenen rotsen, het is net alsof je aan de Algarve (Portugal) bent, alleen is de kans dat je aan de Algarve een slang op het strand tegen komt een stuk kleiner dan hier. Overigens geen slang gezien hoor, maar de gids waarschuwde er wel voor om goed uit te kijken omdat ze er gewoon overal zitten.
Vanaf Cape Leveque ging het naar Beagle Bay, dat is een aboriginal nederzetting, waar het prachtige witte kerk staat met zijn parelmoeren altaar en andere stukken meubilair die ingelegd zijn met parelmoer, zelfs de boogramen zijn omringt door die mother of pearl schelpen. Die kerk is aan het begin van de 19e eeuw door Katholieke Duitsers gebouwd. In die tijd werd er enorm verdiend aan het bovenhalen van de parel oesters en de binnenkant van die oesterschelpen bevatten “mother of pearl” waar t.t.t. de parelmoeren knopen van gemaakt werden en alle andere luxe dingen die wij in Europa zo mooi vonden en vaak nog steeds vinden. Denk aan parelmoeren handvatten van messen of schaakstukken of eier- of kaviaar lepeltjes. Dus om zo’n kerk nu helemaal te versieren met die kostbare oesterschelpen, gaf wel een beetje de rijkdom van het kerkgenootschap aan. In totaal was het 130 km geasfalteerde- en 90km dirtroad om van One Arm Point in het noorden naar Broome terug te rijden. Rond 17.30 uur waren we moe maar zeer voldaan terug op de camping. Wat een super dag was dit weer, deze staat weer in ons geheugen gegrift.

Zondag 3 juli ’16
Vandaag van Broome naar 80th mile beach gereden, dwars door de Great Sandy Dessert ( Anne Resi en Rian zo ziet de woestijn er dus uit het is de laatste foto van deze serie) bij Sandfire Roadhouse naar Nic & Gill gebeld dat we er aan kwamen, toen we aan de laatste 10 km naar de camping via de dirtroad begonnen hebben we halverwege weer gebeld en Nic is alvast richting kantoor gelopen, omdat hij met de zoon van de campingbaas geregeld had als er geen powered site’s meer waren dat we dan op een tentsite zouden gaan staan maar dat stroom voor Dolf’s cpap geregeld zou worden. Uiteraard waren alle powered site’s al vol en we werden naast de schuur gezet en er werd voor ons een stroomkabel via de schuur aangeleverd, omdat hij niet wilde dat Dolf de volgend ochtend dan niet dood wakker zou worden (letterlijk zei hij I don’t want you to wake up death tomorrow staatltje van de typische humor van Dan) en dat we morgenochtend maar rond 8 uur naar kantoor moesten komen zodat hij een fatsoenlijke plaats kon regelen. Gill nodigde ons uit voor het avond eten, en dat was verrukkelijk, en uiteraard super gezellig.

Maandag 4 juli ‘16
Om 8 uur naar kantoor gegaan en daar stonden al 11 mensen voor mij te wachten om of naar een andere site om te boeken, of om ook van een unpowerd site naar een powered site te verhuizen, de buurman van Nic & Gill zou die dag weg gaan zijn auto stond al aan zijn caravan gekoppeld maar de dame op het kantoor gaf aan dat zij die plaats pas aan ons kon geven als hij daadwerkelijk weg was. Aangezien er achter mij nog een hele rij stond om ook naar een andere plek te gaan dorst ik het niet aan om daar op te wachten en heb daarom maar een andere plaats genomen, 3 rijen achter Nic & Gill.
Nadat we de camper op zijn nieuwe plekje hebben gezet zijn we met Nic & Gill naar het strand gereden om te gaan vissen en schelpen zoeken. Helaas geen vis gevangen, wel hele mooie bijna doorzichtige schelpen gevonden en een prachtig stuk roze rode koraal, maar ja dat mag ik dus niet meenemen naar huis helaas. Gill had haar beroemde piesoep gemaakt en dat was weer heerlijk. Voor morgen hebben wij ze uitgenodigd om met ons uit eten te gaan in het restaurant van de camping.